Home
Jak przyjęło się mówić, „osią” każdego postępowania restrukturyzacyjnego jest plan restrukturyzacyjny, czyli program naprawy przedsiębiorstwa. Elementy planu restrukturyzacyjnego ustawodawca wymienił w art. 10 i art. 140 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne.
Z uwagi na ramy niniejszego wpisu nie będziemy wymieniali wszystkich elementów tego dokumentu, lecz skupimy się na tych głównych. I co najważniejsze, wskażemy te części składowe planu restrukturyzacyjnego, które są charakterystyczne dla postępowania sanacyjnego, a nie muszą pojawiać się w planach sporządzanych w toku trzech pozostałych procedur czyli: (1) postępowania o zatwierdzenie układu, (2) przyspieszonego postępowania układowego oraz (3) postępowania układowego.
Prawo restrukturyzacyjne to zespół przepisów regulujących sytuację podmiotu, którego dotykają skutki niewypłacalności. Jeśliby zaś stan niewypłacalności – obrazowo – porównać do choroby, a dłużnika nazwać pacjentem, to plan restrukturyzacyjny składałby się – w pewnym uproszczeniu – z następujących elementów:
Wskazane powyżej elementy są charakterystyczne dla każdego planu restrukturyzacyjnego, więc im nie będziemy poświęcali w tym miejscu więcej uwagi. Na co jednak szczególnie należy zwrócić uwagę w przypadku sanacji?
Po pierwsze, w postępowaniu sanacyjnym mamy do czynienia nie tylko z restrukturyzacją zadłużenia (propozycje układowe), ale z dalej idącą reorganizacją przedsiębiorstwa. Reorganizacja ta z reguły przyjmuje postać restrukturyzacji operacyjnej i prawnej. Do najpopularniejszych form sanacyjnych zaliczamy: restrukturyzację zatrudnienia, rozwiązanie niekorzystnych umów z kontrahentami, sprzedaż zbędnych aktywów czy ubezskutecznienie niekorzystnych transakcji. Wszystkie te działania mogą być przeprowadzone wyłącznie z udziałem zarządcy i sądu/sędziego-komisarza. Z tych względów w planie restrukturyzacyjnym składanym w postępowaniu sanacyjnym, w przeciwieństwie do pozostałych trzech procedur, należy dokonać wyraźnego rozgraniczenia środków restrukturyzacyjnych na:
Powyższe rozróżnienie jest o tyle istotne, że restrukturyzacja zadłużenia (czyli głosowanie nad układem) jest możliwa dopiero po wdrożeniu działań sanacyjnych z lit. A powyżej. Wynika to z treści art. 321 ust. 1 p.r.
Po drugie, w planie restrukturyzacyjnym należy zawrzeć tzw. test prywatnego wierzyciela, czyli ocenić, czy w związku z wdrożeniem działań sanacyjnych nie dojdzie do udzielenia niedozwolonej pomocy publicznej. Test prywatnego wierzyciela to element każdego planu, jednak w sanacji może on ewoluować. Wynika to z tego, że na dzień składania planu restrukturyzacyjnego niekoniecznie będą już znane propozycje układowe. Bardzo bowiem często sanację wdraża się po to, by dopiero stworzyć warunki do zaproponowania wierzycielom zasad restrukturyzacji przysługujących im wierzytelności. Z tych względów w postępowaniu sanacyjnym test prywatnego wierzyciela oraz informacje dot. tzw. pomocy de minimis nie muszą być elementem pierwotnego planu restrukturyzacyjnego. Ważne, by plan został o te elementy uzupełniony najpóźniej przed przystąpieniem do głosowania nad układem, ponieważ – jak wynika z art. 165 ust. 1 p.r. – sąd nie może zatwierdzić układu, który przewiduje udzielenie niedozwolonej pomocy publicznej.
Co jeszcze powinien zawierać plan? Więcej informacji na temat sporządzania planu restrukturyzacyjnych zawrzemy w kolejnych wpisach na naszym blogu.
